Απόσπασμα από το βιβλίο "Τυχερά Μονοπάτια"

Δεν άργησα να χαθώ στον κόσμο των ονείρων. Όνειρα ασπρόμαυρα, αλλοπρόσαλλα, αγχωτικά. Σκιές και μορφές εναλλάσσονταν συνεχώς συνθέτοντας ένα οδυνηρό σκηνικό. Βρέθηκα σε κάτι που θύμιζε πλατεία. Έτρεχα, σταματούσα, κοιτούσα γύρω μου, αλλά τίποτα δεν έδειχνε φιλικό. Ένα άγαλμα χωρίς κεφάλι ξαφνικά βρέθηκε μπροστά μου και με το δεξί του χέρι απλωμένο έδειχνε ένα δρόμο. Έπρεπε να τον ακολουθήσω; Ίσως να ήταν παγίδα. Έστρεφα το κεφάλι μου συνεχώς δεξιά αριστερά, αλλά τα πάντα ήταν σκοτεινά. Καμία εύκολη απόφαση. Κανένα περιθώριο λάθους. Δεν μπορούσα, όμως, να μείνω άλλο εκεί. Ένιωθα κάτι να με πλησιάζει με όχι ιδιαίτερα φιλικές διαθέσεις. Έκανα δυο βήματα εμπρός. Πού ήμουν τώρα; Δεν βρισκόμουν πια έξω. Ήμουν σε ένα δωμάτιο. Το φως έμπαινε δειλά από το παράθυρο στολίζοντας τους τοίχους του με απόκοσμες μορφές. Ξαφνικά, μπροστά μου εμφανίστηκε μια σιλουέτα. Θολή στην αρχή, ξεκάθαρη λίγες στιγμές μετά. Ήταν πλάτη σε μένα. Θα ορκιζόμουν ότι ήταν ο Μιρό. Επιτέλους, ένας άνθρωπος να μοιραστεί μαζί μου την παράνοια σκέφτηκα. Περίμενα υπομονετικά να γυρίσει προς το μέρος μου, για κάποιο λόγο δεν ήθελα να τον ανησυχήσω. Η ώρα περνούσε, αλλά ο Μιρό παρέμενε ασάλευτος, σιωπηλός. Αναρωτιόμουν πώς ήταν δυνατό να κάθεται τόση ώρα ακίνητος με γυρισμένη την πλάτη. Τον πλησίασα αργά και τον σκούντηξα στον ώμο. Το ξύλινο ξόανο πού νόμιζα ότι ήταν ο Μιρό έπεσε κάτω με θόρυβο και μια αστραπή έσκισε τη σιγαλιά της νύχτας. Ήθελα να τρέξω, να απομακρυνθώ, αλλά τα πόδια μου δεν ξεκολλούσαν από το ξύλινο πάτωμα. Ένα ρίγος διαπερνούσε τη ραχοκοκαλιά μου καθώς κρύος ιδρώτας έτρεχε σχηματίζοντας μικρά ρυάκια στο μέτωπό μου. Εντελώς αναπάντεχα τα πόδια μου υπάκουσαν στις κραυγές του μυαλού μου κι άρχισαν να κινούνται. Κατευθύνθηκα προς το παράθυρο. Εκείνη τη στιγμή μου φάνηκε καλή ιδέα. Το άνοιξα και χωρίς ιδιαίτερη σκέψη βούτηξα στο κενό. Αυτή η επιλογή ίσως και να με οδήγησε λίγο νωρίτερα στο ανακουφιστικό ξύπνημα. Πετάχτηκα από το κρεβάτι σαν ελατήριο και πριν προλάβω να συνέλθω από το σοκ και να καταλάβω πού βρίσκομαι δοκίμασα και δεύτερο ξάφνιασμα. Θα ήθελα να είχα αντιδράσει πιο ψύχραιμα, αλλά δυστυχώς ούρλιαξα. Ένα ουρλιαχτό που μου πάγωσε το αίμα. Από μένα είχε βγει αυτή η κραυγή; Θύμιζε κάτι σε πληγωμένο αγριογούρουνο, αλλά πάλι δεν ήμουν σίγουρος. Ίσως το αγριογούρουνο να είχε μερικά απομεινάρια αξιοπρέπειας και να ούρλιαζε πιο κόσμια από μένα. Στην κατάσταση που βρισκόμουν, όμως, δεν είχα περιθώρια λογοκρισίας. Έτσι ένιωσα, έτσι ούρλιαξα.