Συνέντευξη στο StoryBox και την Κατερίνα Σπύροβα

Βαγγέλης Νάστος: "Τυχερά μονοπάτια" - Η αυτοέκδοση

on 13 Μαϊ 2013.

Ο Βαγγέλης Νάστος

γεννήθηκε στη Φλώρινα, το 1984. Το 2001, αποφοιτά από το Ενιαίο Λύκειο Αμυνταίου και συνεχίζει τις σπουδές του στο Τμήμα Χημείας της Σχολής Θετικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.Αν κι από μικρός ασχολήθηκε με τον αθλητισμό και τη μουσική, μετά την ενηλικίωσή του γρήγορα κατάλαβε πως αυτό που τον γέμιζε περισσότερο ήταν η συγγραφή. Η ιδέα μιας όμορφης ιστορίας αναζωπύρωσε τη φλόγα που σιγόκαιγε μέσα του και κατά καιρούς τον οδηγούσε να γράφει μικρά διηγήματα, και μέρες μετά, χαμένος ανάμεσα σε αράδες από λέξεις συνειδητοποιούσε με χαρά ότι αυτό ήταν που πάντα ήθελε να κάνει.

Τι σε ώθησε στη συγγραφή του βιβλίου σου; Ήταν ένα σύντομο ή μακρύ ταξίδι για εσένα; Ποιες οι δυσκολίες που συνάντησες;

Μια παρόρμηση και η ανάγκη να δημιουργήσω τον δικό μου κόσμο, έτσι, για αλλαγή… ήταν οι κύριες αιτίες. Το βιβλίο ξεκίνησε να γράφεται χρόνια πριν ως μια ιστορία που θα με συντρόφευε σε μοναχικά βράδια, δεν περνούσε ούτε σαν σκέψη από το μυαλό μου ότι κάποια μέρα θα το έβλεπα στα ράφια των βιβλιοπωλείων. Η συγγραφή του κράτησε χρόνια μιας και δεν υπήρχε ούτε χρονοδιάγραμμα ούτε κάποιος προφανής λόγος που να με αγχώσει και να με πιέσει να γράψω γρηγορότερα. Ήταν ένα μακρύ και όμορφο ταξίδι που μου άφησε μόνο ευχάριστες αναμνήσεις.

Μίλησε μας λίγο για το έργο σου. Τι μπορεί να περιμένει ένας αναγνώστης διαβάζοντας το;

Σκοπός μου ήταν εξαρχής να γράψω μια ιστορία που θα άρεσε σε μένα να διαβάσω, μιας και δεν προοριζόταν για ευρύ κοινό, πρωτότυπη κι ευκολοδιάβαστη. Η κεντρική ιδέα υπήρχε, την εμπλούτισα με μια δόση μεταφυσικής, λίγες πινελιές χιούμορ, μπόλικη δράση και η γεύση που μου άφησε όταν τη διάβασα για πρώτη φορά ολοκληρωμένη, ήταν ευχάριστη. Θεωρώ πως τα «Τυχερά Μονοπάτια» χωρίς να κρύβουν βαθιά νοήματα, είναι ένα ιδιαίτερα ευκολοδιάβαστο βιβλίο, ένα βιβλίο που μπορεί να σε ταξιδέψει για λίγες ώρες μακριά από τα προβλήματα και τις έγνοιες της καθημερινότητας.

Στο βιβλίο σου η τύχη ορίζει πολλά μονοπάτια. Κατά τη γνώμη σου αυτό ισχύει και στην πραγματικότητα ή είναι στο χέρι μας;

Η τύχη πάντα θα ορίζει μονοπάτια στη ζωή μας, η επιλογή του σωστού όμως είναι στο χέρι μας. Δε θέλω να πιστέψω ότι τα πάντα καθορίζονται από την τύχη. Η στιγμή που θα το αποδεχθώ θα είναι κι η στιγμή που θα έχει χάσει η ζωή το νόημά της. Η μοιρολατρία ποτέ δεν υπήρξε στάση ζωής για μένα. Η εύνοια της τύχης είναι ευπρόσδεκτη πάντα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να την περιμένουμε εσαεί. Σηκώνουμε μανίκια, θέτουμε στόχους και τους διεκδικούμε με όλες μας τις δυνάμεις. Κι αν, τελικά, ο Θεός, η τύχη, η μοίρα συμβάλλουν στο να εξελιχθούν τα πράγματα αλλιώς, θα ξέρουμε ότι τουλάχιστον διεκδικήσαμε μέχρι τέλους τα όνειρά μας.

Αν δεν υπήρχε η αυτοέκδοση, ποια πιστεύεις ότι θα ήταν η κατάληξη του έργου σου; Θα είχε εκδοθεί και αν ναι, υπό ποιες προϋποθέσεις;

Δύσκολο να υποθέσω πώς θα μπορούσε να έχει καταλήξει. Η αλήθεια είναι πως οι πρώτοι που είδαν το έργο ολοκληρωμένο ήταν τα παιδιά του iWrite. Η επιλογή της αυτοέκδοσης ήταν συνειδητή επιλογή και όχι απόρροια ατελέσφορων προσπαθειών προσέγγισης εκδοτικών οίκων.
Παρακολουθώ στενά τις εξελίξεις στο χώρο του βιβλίου και γνωρίζω καλά τις δυσκολίες να γίνει το έργο σου δεκτό από κάποιον μεγάλο εκδοτικό οίκο. Δεν είμαι σίγουρος στις πόσες προσπάθειες θα απογοητευόμουν. Αν κι έχω εμπιστοσύνη στο βιβλίο, δεν μπορώ να αγνοήσω την πιθανότητα τα «Τυχερά Μονοπάτια» να παρέμεναν για χρόνια σε κάποιο συρτάρι του γραφείου μου, περιμένοντας καρτερικά ακόμα μια ευκαιρία.

Γιατί επέλεξες την αυτοέκδοση και πιο συγκεκριμένα τη δημιουργική εκδοτική ομάδα του iWrite;

Αυτό που με γοήτευσε από την πρώτη στιγμή στην αυτοέκδοση, ήταν η δυνατότητα δημιουργίας ενός βιβλίου ακριβώς όπως το σκεφτόμουν. Από το εξώφυλλο μέχρι τη γραμματοσειρά, όλες οι λεπτομέρειες θα καθορίζονταν από εμένα, έχοντας βέβαια την πολύτιμη συμβολή μιας ομάδας έμπειρων και ταλαντούχων ανθρώπων και πιστεύω ότι αυτό το ρόλο δε θα μπορούσε να τον παίξει καλύτερα κανένας πέραν του Νίκου και του Βαλάντη. Από την πρώτη στιγμή τα πάντα ήταν ξεκάθαρα για μένα. Στην πρώτη κιόλας συνάντηση διέκρινα την όρεξη αυτών των παιδιών για δουλειά, τη διάθεση να βοηθήσουν αλλά και τις μεγάλες δυνατότητές τους. Δε διαψεύσθηκα στιγμή.

Πολλοί παλαιότεροι συγγραφείς περιγράφουν ως μαγική τη στιγμή που έπιασαν το πρώτο βιβλίο τους στα χέρια τους. Ισχύει κάτι τέτοιο και για εσένα;

Είναι μια απερίγραπτη στιγμή… ένα όνειρο να αποκτά υλική υπόσταση. Σκέφτεσαι όλο το ταξίδι, όλες εκείνες τις μαγικές στιγμές που πέρασες στο διάστημα της συγγραφής του και λυγίζεις. Για δευτερόλεπτα τα 410 γραμμάρια του βιβλίου ζύγιζαν τόνους στα χέρια μου, σχεδόν δυσκολευόμουν να το κρατήσω ψηλά. Μια υπέροχη στιγμή, χαραγμένη με το σκληρότερο μέταλλο στο μυαλό και την καρδιά μου.

Ποιες οι αντιδράσεις του αναγνωστικού κοινού; Ποιο σχόλιο αναγνώστη σε άγγιξε περισσότερο ή θεωρείς σημαντικότερο για το συγγραφικό σου μέλλον;

Κι έρχεται η στιγμή που το πνευματικό σου παιδί θα βγει στην κοινωνία. Κι όσο κι αν δε θες να το παραδεχθείς φοβάσαι. Αγωνιάς. Αγχώνεσαι για τις πρώτες αντιδράσεις. Τα «Τυχερά Μονοπάτια» δεν είχαν κριθεί από ειδήμονες πριν βγουν στο αναγνωστικό κοινό. Όμορφα κι ενθαρρυντικά λόγια συγγενών και φίλων υπήρχαν εξαρχής, η πραγματικότητα όμως καμιά φορά ξεπερνάει τις προσδοκίες σου. Όταν βλέπεις ανθρώπους που δε σε γνωρίζουν κι έρχονται, χωρίς να είναι υποχρεωμένοι, χαμογελώντας να σου πουν ότι ταξίδεψαν, δάκρυσαν, γέλασαν με το βιβλίο σου τότε πλέον σιγουρεύεσαι ότι άξιζε τελικά τον κόπο.

Τα σχόλια που με συγκίνησαν ήταν πολλά αλλά αυτό που σίγουρα δε θα ξεχάσω ποτέ ήταν το σχόλιο ενός πιτσιρίκου λίγες εβδομάδες μετά την κυκλοφορία του βιβλίου. Ένα πρωί, κι ενώ βρισκόμουν στο αμάξι μου σταματημένος σε έναν κεντρικό δρόμο του Αμυνταίου, είδα τον μικρό να με πλησιάζει διστακτικά. «Είστε ο κ Βαγγέλης Νάστος;» με ρωτάει. «Εγώ είμαι, ναι», του απαντάω χαμογελώντας. Με τα μαγουλάκια του κατακόκκινα από ντροπή μου εξομολογείται το πιο όμορφο «μυστικό». «Ήθελα να σας πω ότι σε μια εργασία που μας έβαλε ο δάσκαλος στο σχολείο, για το ποιόν συγγραφέα θαυμάζουμε, εγώ έγραψα για σας». Έμεινα να τον κοιτάω κανα λεπτό μέχρι να απαντήσω. Ήμουν έτοιμος να ακούσω τα πάντα, αλλά αυτό απείχε απείρως από οποιαδήποτε πιθανολογική μου προσέγγιση! Έβγαλα το χέρι από το παράθυρο, του ανακάτωσα τα μαλλιά και τον ευχαρίστησα. Πέραν από οποιαδήποτε πρόθεση έπαρσης εξομολογούμαι με τη σειρά μου ότι είναι ωραίο να έχεις θαυμαστές…κι ας μην ξεπερνάνε σε ηλικία τα μισά σου χρόνια!

Μας επιφυλάσσεις κάτι νέο για το μέλλον; Δουλεύεις αυτό τον καιρό πάνω σε κάποιο καινούργιο βιβλίο;

Η συγγραφή είναι το χόμπι μου, είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας, με κάνει πάντα να αισθάνομαι καλά. Την τοποθέτησα στην κορυφή των ενδιαφερόντων μου, της αφιέρωσα πολλές ώρες από τη ζωή μου, αλλά οι χαρές που μου έχει χαρίσει στην τόσο σύντομη αυτή διαδρομή, αδιαμφισβήτητα τα ισοσταθμίζουν όλα. Το δεύτερο μυθιστόρημα ξεκίνησε να γράφεται δειλά αμέσως με το που τελείωσε το πρώτο. Το διάστημα αυτό προχωράει με αργούς ρυθμούς λόγω της παράλληλης ενασχόλησης με τη συγγραφή ενός μικρού διηγήματος για τον τόπο που γεννήθηκα και συνεχίζω μέχρι σήμερα να ζω, το Αμύνταιο. Το διήγημα θα αποτελέσει μέρος μιας συλλογικής έκδοσης με μνήμες από τον τόπο αυτό, μια συλλογή διηγημάτων που γράφτηκαν από ανθρώπους που θαυμάζω κι αγαπώ και είναι τιμή μου που συμμετέχω στο εν λόγω έργο. Σύντομα θα γίνει η πρώτη παρουσίασή του βιβλίου που φέρει τον τίτλο «Συντηρητές Μνήμης – ιστορίες από την ιστορία μιας πολίχνης» κι αφού πάρει κι αυτό το δρόμο του, πιστεύω πως, αν όλα πάνε καλά, μέσα στο καλοκαίρι το δεύτερο μου μυθιστόρημα «Ο Χορός Των Κυμάτων» θα αρχίσει να παίρνει την τελική του μορφή.

Τι συμβουλή θα έδινες σε άτομα που θέλουν να γράψουν ένα βιβλίο αλλά διστάζουν;

Θεωρώ ότι όσοι θέλουν να γράψουν και έχουν κάτι να πουν, το κάνουν. Τώρα, όσον αφορά την απόφαση της προσέγγισης κάποιου εκδοτικού οίκου για το πόνημά τους είναι άλλη ιστορία. Η κοινοτυπία είναι ενίοτε μονόδρομος και εγώ δεν θα αποκλίνω αφού πιστεύω βαθιά ότι όταν υπάρχει θέληση, υπάρχει τρόπος. Η αυτοέκδοση το αποδεικνύει.